WHITE WATER
Even terug van weg geweest. De voorbij weken had ik meer schrik om te schrijven. Al die leuke en toffe reacties op mijn vorige blog zorgden ervoor dat ik de lat te hoog legde bij mezelf. Elke keer als ik mij aan een nieuwe blog waagde legde ik na vijf minuten ploeteren en vechten met woorden en zinnen mijn laptop aan de kant. Niks was goed en ik had geen zin. Geen zin om te ploeteren. Waarom zou ik zoveel moeite doen terwijl het gewoon leuk moet zijn? Vakantie, weet je wel? Genieten en zo? Na een paar keer proberen was mijn enthousiasme volledig wegge-ebd.
Ik sta met Debie vlak aan het strand van Amado en kijk neer op de krachtige golven van de Atlantische oceaan waar ik zojuist uren in heb geploeterd. Het was een moeilijke surfsessie: de golven beukten genadeloos op mijn lichaam en sleurden me vijf meter achteruit nadat ik net met veel moeite juist twee meter naar voren was gepaddeled. Ik moest en zou diep in het water geraken om een goede golf te nemen waarop ik lang zou kunnen surfen. Met volle moed stap ik terug de diepe zee in, vastberaden. Ik zie een muur van water op me heen komen en krijg de wind vanvoren. Een enorme golf sleurt me mee, ik tol een drietal keer rond mijn as en hap naar adem als ik terug bovenkwam. Genoeg. Ik struikel naar het strand en kom even op adem, ik observeerde de andere beginners en zie ze dezelfde fout maken als ik. Een voor één vliegen ze meters achteruit. Ik lach. Ik lach met mezelf. Het heeft geen zin om te vechten met de zee. Ik probeer opnieuw en ga het water in, ik waag me niet verder dan de eerste meters in zee, de golven zijn minder hoog en minder krachtig. Ik smijt mezelf en mijn plank vol goede moed op de eerste stukken ‘white water’ en wordt door enkele galopperende witte wolkjes vooruitgeduwd, ik sta recht en vlieg!
Ik zit in Debie en kijk naar de golven, ze gaan onvermoeibaar op en neer, telkens weer opnieuw. Ik besef: net zoals het surfen gaat het schrijven op en neer, met hoogtes en laagtes, vallen en op staan. Ik neem mijn laptop en probeer opnieuw. Ongeremd laat ik mijn woorden het ‘white water’ in vloeien.
LEREN LEVEN
Op reis gaan kan een echte eye-opener zijn. Zo heeft niet enkel het schrijven en surfen een leercurve, ook het reizen zelf ging in het begin niet vanzelf. Zo merk ik dat ik pas heel langzaam mezelf leer te ontspannen en vooral leer wat me precies ontspant. De prachtige plekken in de bergen met zicht op zee kunnen al veel helpen maar je moet zelf je ertoe aanzetten om een gitaar of een boek in de hand te nemen in plaats van je gsm. Vaak moet je slechte gewoontes achterwege kunnen laten maar wanneer besef je wanneer dit een slechte gewoonte is? Ik merkte het toen mijn vriendin Louise een paar daagjes met ons meereisde. Vier dagen lang aten, sliepen, zongen en dansten we met ons drietjes de Spaanse bergen rond. Tijdens één van onze ritjes naar een volgende spot hoorde ik Dennis en Louise schaterlachen. Ik keek op en keek ze aan, ik wist niet eens waarover ze het hadden. Zelfbewust en met een beetje schaamtegevoel keek ik naar mijn handen. Mijn gsm in de hand. Klaar om weer een Instagram verhaal te posten. Ik besefte pas op deze reis hoe verslaafd ik ben aan het gevoel om mijn gsm dichtbij de hand te hebben én hoe doelloos ik doorheen de dag de feed naar beneden scrolde (wat is dat zelfs voor een belachelijk woord: feed). Sinds die dag besloot ik om mijn gsm niet meer op de eerste plaats te zetten. .
In Portugal werd ik bij het bezoeken van de Benagil caves voor het eerst verplicht om mijn gsm in de bus achter te laten. Na het in- en uit-paddelen van de caves met onze surfplanken en het uitrusten op de prachtige private strandjes werd ik overgoten met een ongekend gevoel van rust en ontspanning. Iets wat ik al een hele tijd niet meer gekend heb. Wow, pure ontspanning. Dennis en ik ratelen uren ongestoord over vanalles en nog wat. Terug aangekomen in de bus zie ik mijn gsm naar me loeren, ik besluit hem te verbannen naar de achterkant van de bus tijdens onze rit naar de westkust van Portugal en geniet van de prachtige landschappen (en ietsje minder van de scherpe bochtjes door de bergen). Tijdens activiteiteiten, wandelingen neem ik mijn gsm ondertussen niet meer mee, ook tijdens ritjes vooraan de wagen laat ik mijn kleine vriend bewust in de lade liggen achteraan de bus. De eerste dagen jeukten mijn handen enorm maar nu… voel ik een enorm gevoel van bevrijding, het gevoel dat ik eindelijk heb leren leven.
LAISSER FAIRE, LAISSER PASSER
Mijn ‘Belgisch’ perfectionisme reist al enige tijd met me mee en kan ik beetje bij beetje achterlaten hoe verder ik ga. Het alles volgens het boekje doen, niet parkeren op plaatsen waar het niet mag maakt plaats voor rust op plekken waar er ‘naar- het-schijnt’ meermaals controle is door de politie. Mijn gewoonte om de waterpas telkens perfect te balanceren op onze eettafel heb ik ondertussen ook al geschrapt. Zo merkte ik na twee weken dat ik beter sliep als ik niet op de waterpas had gekeken en dus niet eens wist of we scheef stonden of niet.
Op reis gaan is voor een groot deel kunnen ‘loslaten’, maar laat dat nou één van de dingen zijn waar ik niet zo goed in ben. Het rondrijden tot we een verborgen parel vonden om te overnachten en het afschuimen van de vele reviews om hét beste en lekkerste lokale restaurantje te vinden behoort vaak tot mijn dagdagelijks activiteit. Toch merk ik dat tijdens de meest ongecontroleerde momenten waarop we de surfborden in de middengang gooiden, we in onze wetsuits de bus insprongen en de zon volgden op weg naar een andere surfspot ik er het beste vakantiegevoel uit haalde.
BABYSTEPS
Na een eerste twee weekjes stevig bollen en tollen aan de Portugese kust vervoegen Dennis en ik onze Belgische vrienden Otke & Matthias. Als klein gezinnetje (met baby Izar en hond Itta) cruisen ze rond in hun wit-blauwe knar van surfspot naar surfspot. We kleven voor een weekje aan de achterkant van hun bumper, zweten samen op de golven van de Atlantische oceaan, kamperen op een varkensboerderij, spelen en lachen met kleine Izar, koken, eten en leven even samen. Wat een heerlijk gevoel. Even gewoon volgen, niet moeten nadenken en vooral niet moeten kiezen tussen de duizenden mogelijkheden die de wereld ons biedt. Ik geniet met volle teugen en bewonder ‘Izar de grote ontdekkingsreiziger’ die in alle kleine dingen: kastjes, potjes, gsm-houders en lintjes zoveel plezier en bezigheid vindt. Wat ik zou doen om even te kunnen terugkeren naar dat stadium van verbazing!
Ik zit in Debie in Sao Torpes met zicht op zee en schrijf eindelijk mijn slotstuk van deze blog, enkele kilometers verder van waar ik mijn eerste hoofdstuk het white water liet instromen. Damn. Toch weer zo lang bezig geweest aan het schrijven van een blog. Wat begon als een vloeiende beweging aan woorden eindigde uiteindelijk weer in een struggle. ‘Neen, het is nog niet af, toch nog een dagje meer tijd nodig’.
Het schrijven, surfen en reizen gaat niet altijd van een leien dakje maar perfectie bestaat niet. Het ‘loslaten’ en met het kleine tevreden zijn blijft een leerproces en ik ben duidelijke nog niet volleerd. Maar stapje bij stapje, net als Izar, kom ik er wel.
